Το 1992, η κατάρρευση της αλιείας μπακαλιάρου στο Γκραντ Μπανκς, στο Νιουφάουντλαντ του Καναδά, οδήγησε στην ανεργία 40.000 ανθρώπους. Η περιοχή, κάποτε γνωστή ως το πιο παραγωγικό αλιευτικό πεδίο στον κόσμο, ερημώθηκε έπειτα από χρόνια υπεραλίευσης και ανεπαρκούς διαχείρισης της αλιείας. Το περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος εξακολουθεί να πληρώνεται ακόμα και σήμερα. Την 1η Ιουλίου του 1992 ο Καναδάς γιόρταζε την 125η επέτειο της ίδρυσής του, ο τότε Υπουργός Αλιείας της χώρας όμως, John Crosbie, δε συμμετείχε στους εορτασμούς. Αντίθετα, αντιμετώπιζε ένα πλήθος από εξαγριωμένους ψαράδες μπακαλιάρου του Μπέι Μπουλς, μίας μικρής κοινότητας του Νιουφάουντλαντ. Οι ψαράδες απαιτούσαν να μάθουν γιατί δεν υπήρχαν πια μπακαλιάροι στα νερά τους και τι θα έκανε ο υπουργός γι’ αυτό. Ο Crosbie απάντησε θυμωμένα «Δεν υπάρχει λόγος να τα βάζετε μαζί μου, δεν πήρα εγώ τα ψάρια από τα αναθεματισμένα νερά». Την επόμενη μέρα, υπό αστυνομική προστασία, ο Crosbie ανακοίνωσε τη θέσπιση διετούς μορατόριουμ στην αλιεία μπακαλιάρου στο Σαιντ Τζον, την πρωτεύουσα του Νιουφάουντλαντ. Ένα πλήθος από εξαγριωμένους ψαράδες προσπάθησε να μπει δια της βίας στην αίθουσα του ξενοδοχείου όπου γινόταν η ανακοίνωση, και ο Crosbie αναγκάστηκε να διαφύγει εσπευσμένα.
Το Γκραντ Μπανκς, στο Νιουφάουντλαντ του Καναδά, ήταν κάποτε γνωστό ως το πιο παραγωγικό αλιευτικό πεδίο στον κόσμο. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές ανέφεραν ότι τα νερά ήταν τόσο πλούσια, που έφτανε να βυθίσεις ένα καλάθι στο νερό για να το βγάλεις γεμάτο μπακαλιάρο. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η αφθονία στο Γκραντ Μπανκς επαρκούσε για την τοπική, μικρής κλίμακας αλιεία, αλλά και για να θρέψει τις εκατομμύρια φώκιες της περιοχής. Αυτή η ισορροπία όμως δε θα κρατούσε για πολύ. Η αλιεία στο Γκραντ Μπανκς κατέρρευσε λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων στις αλιευτικές μεθόδους τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Τα μικρά αλιευτικά σκάφη της περιοχής
βρέθηκαν να ανταγωνίζονται τράτες που είχαν σχεδιαστεί στα πρότυπα των φαλαινοθηρικών πλοίων-εργοστασίων που είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση τους τελευταίους εναπομείναντες πληθυσμούς φαλαινών. Οι τεράστιες τράτες που έφταναν από μακρινές χώρες, προσελκύονταν από τη φαινομενικά ανεξάντλητη αφθονία της περιοχής. Τα τεράστια δίχτυα τους αλίευαν πρωτοφανείς
ποσότητες ψαριών, τα οποία μεταποιούνταν και καταψύχονταν εν πλω. Οι τράτες δούλευαν 24 ώρες το 24ωρο, σταματώντας μόνο όταν επικρατούσαν πολύ κακές καιρικές συνθήκες. Μέσα σε μία ώρα έβγαζαν μέχρι 200 τόνους ψαριού, ποσότητα διπλάσια από αυτή που έπιανε σε ολόκληρη την αλιευτική περίοδο ένα αλιευτικό σκάφος το 16ο αιώνα. Το 1968 η αλιεία μπακαλιάρου στην περιοχή έφτανε στο υψηλότερο σημείο, με 800.000 τόνους. Μέχρι το 1975, το ετήσιο ποσοστό
μειώθηκε κατά παραπάνω από 60%. Η αλιεία άλλων ειδών επίσης έπεφτε κατακόρυφα. Σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια για την αύξηση της ψαριάς, ο Καναδάς επέκτεινε τα αλιευτικά του όρια για τα ξένα σκάφη, από τα 12 στα 200 μίλια από την ακτή.
Καθώς η αλιεία μπακαλιάρου μειωνόταν, οι τράτες- εργοστάσια άρχισαν να χρησιμοποιούν ακόμα πιο ισχυρές συσκευές ηχοεντοπισμού (σόναρ) και δορυφόρους για να εντοπίσουν τα τελευταία εναπομείναντα κοπάδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το σύνολο των αλιευμάτων να παραμείνει σταθερό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Τα αλιεύματα των παραδοσιακών παράκτιων αλιέων όμως μειώνονταν. Η κυβέρνηση, τα περισσότερα μέλη της οποίας είχαν μετοχές σε εταιρίες βιομηχανικής αλιείας, αρνήθηκε να τους δώσει σημασία ή να λάβει υπόψη της τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων ότι η αλιεία μπακαλιάρου στην περιοχή βρισκόταν σε κρίση. Οι πολιτικοί επίσης φοβόντουσαν ότι η μείωση των ποσοστώσεων θα οδηγούσε σε ανεργία με υψηλό πολιτικό κόστος, αλλά αυτό το βραχυπρόθεσμο σκεπτικό οδήγησε στην καταστροφή. Το 1992, όταν το ποσοστό του μπακαλιάρου που αλιεύθηκε ήταν το μικρότερο που είχε καταγραφεί πότε, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει την αλιεία μπακαλιάρου. Το μορατόριουμ στην αλιεία μπακαλιάρου οδήγησε 40.000 ανθρώπους στην ανεργία σε 5 επαρχίες του Καναδά. Το πακέτο ενίσχυσης που δόθηκε στις παράκτιες κοινότητες ήταν ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1993, το μορατόριουμ που είχε αρχικά θεσπιστεί για 2 χρόνια, παρατάθηκε επ’ αόριστον και ισχύει μέχρι και σήμερα. Το 2003, οι δύο κύριοι πληθυσμοί μπακαλιάρου του Ατλαντικού κατατάχθηκαν στη λίστα απειλούμενων ειδών του Καναδά. Οι προσπάθειες αποκατάστασής τους παρακωλύονται από την αλιεία με τράτες βυθού για άλλα είδη που διεξάγεται ακόμα στην περιοχή, με αποτέλεσμα την αλίευση υψηλών ποσοστών μπακαλιάρου ως παρεμπίπτοντα αλιεύματα.