Εφόσον ξεκαθαρίσουμε ως κοινωνία και ως πολιτεία την άποψη μας και την θέση μας απέναντι στην δραστηριότητα που λέγεται κυνήγι και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των αποφάσεων που την διέπουν, είναι εύλογο να προχωρήσουμε σε μία συμφωνία κατάρτισης μίας εννοιαίαςς συλλογικής πολιτικής που θα ελέγχει και θα προστατεύει την ισσοροπία φύσης και ανθρωπίνων αναγκών.

Η λογική πονάει χέρι κόβω χέρι είναι εύκολα κατανοητό ότι οδηγεί σε καταστάσεις που τελικά γυρνούν μπούμερανγκ σε πολιτεία, πολίτες και την ίδια την φύση. Ίσως τότε είναι προτιμότερο ειδικά η πολιτεία να παραδέχεται το ατόπημα και να κοιτάει πως να το διορθώσει.

Με βάση την πρόταση ότι ο κυνηγός είναι ένας σπόρτσμαν φίλος της φύσης που τον περισσότερο καιρό του θέλει να τον περνάει κοντά της, και συμφωνεί να ενεργεί σύμφωνα με τον νόμο και τις οικολογικές του ευαισθησίες, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα εκείνων που αρέσκονται να σπάνε αυτόν τον κύκλο εμπιστοσύνης.

Στο ακόλουθο άρθρο της εφημερίδας Έθνος γίνεται μια σαφής περιγραφή της καταστάσεως:

http://www.ethnos.gr/kynigi_themata/arthro/oliki_xionokalypsi_kai_kynigi-64863790/